“Wie is er hier bang?” Stel je voor dat je die vraag in een ontwerpteam zou stellen. Wat zou je dan voor antwoorden krijgen? “Hoe bedoel je dat?” of “Ik niet, waarom vraag je dat?”
Toch komt die vraag geregeld in me op.

Vol enthousiasme heeft iedereen binnen het team zich geschaard achter de nieuwe werkmethode rondom integraal bouwen. Adviseurs, gebruikers, opdrachtgever en wellicht al een aannemer. Ergens beseft iedereen wel dat dit naar een optimaler gebouw moet leiden dan de traditionele aanpak. Van tevoren zijn er wat vragen gesteld en opmerkingen gemaakt om deze werkmethode zo goed mogelijk van de grond te krijgen: “Het is goed om echte interesse hebben in het vakgebied van de ander” en “Een probleem zien we als een gezamenlijk uitdaging”.
az-900 dumps
ms-900 dumps
Tijdens het proces blijkt dat een van de adviseurs opnieuw vanuit zijn vertrouwde schiereiland het project aan het benaderen is. Het is blijkbaar toch wel erg veilig om je eigen terrein goed af te schermen. Een ander houdt vast aan een vertrouwde oplossing die “altijd goed werkt”, terwijl een alternatieve oplossing bij andere disciplines toch vele voordelen heeft.

Weg met die dubbele agenda’s! Weg met die beschermingsmechanismen! Wees transparant en open! Wees integer en betrouwbaar!

Is dit een morele oproep? Ja inderdaad! Want ik ben ervan overtuigd dat deze zaken essentieel zijn om goed integraal te kunnen samenwerken. Integraal werken is geen nieuwe truc of de laatste hype! Het is optimaal teamwork waarbij je als persoon geheel bent betrokken. Het vraagt niet alleen een nieuwe werkvorm maar vooral een andere mentaliteit. Het gaat om je “zijn”.

Deze omslag vergt moed! Wie maakt de omslag van wantrouwen naar vertrouwen? Wie maakt de omslag naar kennis delen? Er zijn nog steeds veel bedrijven die op hun kennis gaan zitten in de hoop dat te kunnen vermarkten. De kans is groot dat deze kennis binnen twee jaar gestolde kennis blijkt te zijn. Wie denkt er eerst aan het grotere belang van het gebouw en dan pas aan zijn eigen omzet? Wie ontdekt ook dat eerlijk en open samenwerken leidt tot meer optimale gebouwen en duurzame langere samenwerkingsverbanden?

Iemand stelt de vraag: “Maar wordt je dan niet veel te kwetsbaar?” Je wordt inderdaad soms teleurgesteld in mensen en je zal – vroeg of laat – ook een keer je neus stoten. Toch vallen deze tegenvallers naar mijn overtuiging in het niet bij de voordelen van echt integraal denken en werken.

Ja, het vergt inderdaad een stap! Voor sommigen zelfs een grote stap. Het licht moet aan gaan. Wie durft?